سرگشته ترین

برخیز تا یکسو نهیم این دلق ارزق فام را
بر باد قلاشی دهیم این شرک تقوا نام را
هرساعت ازنو قبله ای با بت پرستی می رود
توحید بر ما عرضه کن تا بشکنیم اصنام را
زین تنگنای خلوتم خاطر به صحرا می کشد
کز بوستان باد سحر خوش می دهد پیغام را
باران اشکم می رود و زابرم آتش می جهد
با پختگان گوی این سخن سوزش نباشدخام را

چه باقیست که ناگفته مانده؟
تو  خود عالمی بر همه بودها و نبودها!
دگر چه می توانم بگویم؟ و چیست که نگفته ام؟ همه گفتنی ها را  که گفته ام
دیگر نمی دانم چه بگویم؟
خسته گشتم از نفس بد اندیش خود
خسته ام از زندانی که خود بوجود آورده ام برای خود
خسته گشته ام از بسیاری شکوه های تلخ تکراری ام
خسته شدم به این اندازه در گناه غرقه گشته ام
به مانند آن صیدیست حال دلم که در دام مانده و صیاد رفته است.
من در مرداب معصیت خود در حال دست و پا زدنم و ازین گنداب هر لحظه بیشتر در حلق من فرو می رود
و  هر لحظه گمان خفگی در من بیشتر
بر خود افسوس بگویم؟
برخود فریاد وا اسفا برکشم؟
من بر این بیچارگی گریان و نالان شوم؟
از نحیف ضعیف وا مانده چه بر آید؟
بر این که خود بر بی مقداری و هیچی خود واقف است
و بر بزرگی و عظمت تو
سرکشی و نافرمانی می کند؟
آه از این درد که در درون سینه من است
زمانیست که بارانی از رحمت می بارد و همه پلشتی ها را پاک می کند
وقتی ست که می توان در این رحمت فرو رفت پاک شد زلال شد ...
ولی اگر حتی از این رحمت گریزان شدی چه؟
دگر چه می شود کرد؟
چه امید نجاتی؟
و چه راهی ست برای رستگاری؟....
به جبروتت قسم دگر نمی دانم!!!
خسته شدم، خسته از گناه
خسته از زنجیر و یوق
......
...

از  جایی شنیدم هر زمانی و مکانی  قدری و منزلتی دارد
چند روزیست گناه در اطراف من پرسه می زند و من به او نزدیک تر می شوم
و تا قسمتی در منجلابش فرو رفته ام
و این زمان، زمان پشیمانی است و زمان بازگشت
هر بار که اراده کرده ام این افسار و یوق بندگی ابلیس را از گردنم وا نهم
دام هایی فریبنده تر بر من عرضه می شود  و آروزهایی واهی را بر من سهل تر و دست یاب تر
این پروردگار بی همتای من
تو گواهی که این بنده رو سیاه تصمیم خود را بر ترک معصیت گرفته 
 و تو نیز در این کار مرا یاری فرما
و تو را قسم  می دهم به حق این ساعات و روزهای مبارکت 
و تو را به صاحب این  شب های سرنوشت مرا یاری فرما
و مرا رهنمون ساز
و زشتی های گناهان را بیشتر بر من نمایان ساز
و مرا نفسی عطا کن تا از سوی نفس لوامه به نفس مطمئنه راهی شوم
من برای هزارمین بار به سوی تو می آیم و چشم در مهربانی و عطوفت تو دارم
من افسار لجام گسیخته نفس را پاره کردم تا رها شوم و به سوی توپرواز کنم
و تو ای مهربان ترین مهربانان برای من بالهایی از اراده و ایمان مستحکم  و قوی عطا کن
یا رب مددی
مدد به غیر تو ننگ است

یه وقتهایی یه جاهایی یه چیزایی یه دردایی
به تفکر وا می داردت
پروردگار آسمانی من
کودکی هایم را یاد می آورم  یه دل شیشه ای داشتم
که از زلالی اون سمتش پیدا بود
هر چی آرزو می کردم به راحتی می دیدی
اما هر چقدر که به من زمان عطا کردی تا بر تو نزدیک تر شوم
عظمتت، معرفتت، عطوفتت، وخدا بودن تو را درک کنم!!
از تو دورتر و تنهاتر شدم
ولی افسوس از انسان جاهل فراموشکار
 قلب شیشه ای من لکه ای سیاه برش افتاد
و اون لکه بزرگ تر و بزرگتر شد و دیگر از اون زلالی خبری نیست
یادمه اون دوران پاکی می اومدم به ضیافت تو
چه لذتی داشت
اما وقتی سیاه تر شدم! مرا از مهمانیت بیرون کردی
حتی اجازه وارد شدن به این جشنت را هم به من ندادی
اگر هم خواستم به زور و حیله وارد شوم مجازاتم کردی
می دانم مقصر منم، من بیچاره
این حس که همه بندگان را به ضیافتی بخوانی و اجازه وارد شدن تو را به آن ندهند خیلی دردناکه
پروردگار من
معبود من
 هیچ مجازات و هیچ سختی دردناک تر و غم انگیز تر از این نیست که تو خود را از من بگیری
هر چه دارم از من بگیر هر چه خواهی کن ولی آن مکن
چرا همه از  این خوان پر برکت بهره مندند و من فقط نظاره گرم؟
نمی دانم؟
خوش خیال ترین حالت این است که شاید راضی به سختی کشیدن من نیستی؟
ولی منم دوست دارم به زجه ها والتماس های من توجه کنی
ای مهربان ترین مهربانان 

 من به خاکستر نشینی ، عادت دیرینه دارم
سینه مالا مال درد ، اما  ...
.....
و این عادت سالهاست که در پوست و استخوان من ریشه دوانیده
آه ازین شبهای سرد و آه ازین روزهای سوزان
مستأصل شده ام 
من ماندم و خستگی و درد
فریاد از این هجر و فریاد ازین آه سرد که در سینه من است
در اندرون من خسته دل ندانم کیست ... که من خموشم و او در فغان و در غوغاست...