سرگشته ترین

سلام بی مقدمه

حتما خوبی که منم خوبم

نمیدونم چرا دیگه زیاد باهات درد دل نمی کنم؟

شایدم بدونم

حس می کنم مرا به خودم وا گذاشته ای

نه به جبروتت قسم این گونه نباشه

چرا پس اینگونه شده ام؟

به گمونم سیاهی قلبم زلالی چشمانم را ربوده.

....

این بنده رو سیه است در قفای درت
باز مانده از نعمت کرامت درگهت
یه حسی بدی دارم
وقتی همه رو دعوت می کنی و من بی دعوت می مونم
دلم از خودم می گیره که چقد خطا کردم
بر خود جفا کردم
بدترین عذاب اینه که خودتو ازم بگیری
یا انقدر کوردل شدم که حضورت را نمی بینم
ای وای بر من
از تو که دور می شوم به سرعت اسب سرکش زین می شود
بیچاره در گناهم
آنچنان که نجات از منجلاب شوربختی برایم سرابی بیش نیست
تو که همه حال پناهمی
چه بگویم در این خلوت با تو
خود آگاهم بر جهالت و نادانی خود
با چه رویی برایت می نویسم
ای بیداد خسته شدم از جهالتم
ترس دارم زمانی بخوانیم که هنوز سیاهی بر تنم است و نوری در قلبم نیست
تو را سوگند به شبی که خود گفتی
کمکم کن.

خبرت هست که از خوبش خبر نیست مرا؟

گذری کن که زغم راه گذر نیبست مرا

از تو فاصله گرفتم غرق در نفس

غرق در خود پرستی

حالا هم تو خواندی تا امدم اینجا

اومدم تا یه وقتی کارم گیر بود 

راحت تر ازتو تقضای کمک کنم

بنده تو این گونه هست و تو خود می دانی

و باز بخشنده و کریمی

پیشتر که کمتر در گرداب لذائذ و دلفریبی دنیا بودم گمان می کردم بریدن و رفتن آسان است

هر روز که میگذرد به قفا به هوا به بیچارگی خود بیشتر وابسته می شوم

چرا سخت گشته چشم پوشی به هوا و هوس؟

چرا دیگر اکسیر اشک از چشمانم جاری نمی شود؟

چرا زنگار دلم چسبنده تر و محمکتر گردیده

ای دستگیر افتادگان و زمین خورده گان

دنیا و لذت های پوچش را بر من زهرتر ساز

و حلاوتو شیرتی پاک بودن را بر من بچشان

آری تو هر روز بر من بیشتر میتابی و من هر روز از تو تاریک تر می شوم

چرا اینگونه شده ام ؟

پروردگاراااااااااااااااااااااااااااااااا دست به سوی دراز و چشمانم به انتظار رحمتت

مستاصل شده ام

ای کریم ای رحیم

زیبای من،  اگرچه بر من لطفت و مهرت را ارزانی نمودی 

افسوس طبع و خوی انسانی که خوبی ها را فراموش می کند،  پرده ایست که روشنایی وجودت را بر من گسترانیده 

و بر زیر سایه ات دنبال صاحب آنم،  بر سیاهی دل من نوری بتابان تا از ظلمت خویش نجات یابم

چه خوش است حال مرغی که قفس ندیده باشد
چه نکوتر آنکه مرغی ز قفس پریده باشد
پر و بال ما بریدند و در قفس گشودند
چه رها چه بسته ، مرغی که پرش بریده باشد
من از آن یکی گزیدم که به جز یکی ندیدم
که میان جمله خوبان به صفت گزیده باشد
عجب از حبیبم آید که ملول مینماید
نکند که از رقیبان سخنی شنیده باشد
اگر از کسی رسیده است بدی به ما بماند
به کسی مباد از ما ، که بدی رسیده باشد

سرخوش از فتح ناکامی ها

سوار بر اسب سرکشی، بی مهبا می تازم
بی خبر از سودهایی که از دست دادم و زیان هایی که کسب کردم
و وحشتی که هر لحظه انتظارش را می کشم
کی بر زمینم خواهد زد این لجام گسته

تیره شد چشم ا زدل از جلوه مستانه او
تا زدم چشم به هم مهلت دیدار گذشت

ای همه هستی جهان تسلیم اراده بی نهایت تو
شرمسارم، رو سیاهم، بیچاره ام
بر تنگ دستی روح من ترحم کن
ببخش و آزادم کن

مهربانم

دیر زمانیست غرق در مستی دنیای فریبکار گشتم

آنقدر پر زرق و برق که چشمنانم را کور کرده و مسیر نورت را نمی بینم

گر گدا کاهل بود تقصیر صاحبخانه چیست؟؟؟

دیر زمانیست که از حال دلم بی خبرم
طفلی  گوشه نشین و  اندوهگین است
گفت به من یک شبی:
در محفل خود راه مده همچو منی را
افسرده دل آزرده کند انجمنی را
ما افسرده دلان ساکن کوی غم و دردیم
در عشق شکست خورده ولی توبه نکردیم

ای گم گشته پیدای من
ای دستگیری که در آغوشم می کشی
با همه نا اهلی ها
با همه دهن کجی ها
با همه بی مرامی ها
با همه ذلتم
با همه خفتم
....

دریابم از استیصال، درماندگی، واماندگی، فلاکت و بیچارگی ام
چنان خموده شدم از سنگینی معصیت که کمر راست کردن ندارم
چنان در تاریکی و ظلمت مانده ام که نوری از تو چشمانم را می آزارد
.
..
... به دادم برس