سرگشته ترین

وای

خدایا ! از خودم هم می ترسم من به عقوبت گناهانم آگاهم  هر گاه خواستم به تو بیشتر نزدیک شوم در مقابل نفسم وسوسه های اغواگر بیشتری می بینم.

دارم می فهمم که دوستانت در معرض حمله های بیشتری هستند من که هیچ. خود نزده می رقصم

مردان بزرگ همت بلند داشته اند

خدایا به من گم گشته همتی بلند عطا کن

حجاب چهره جان میشود غبار تنم                         خوشا دمی که از آن چهره پرده بر فکنم
چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست            روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم
عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم                               دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم
چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس                            که در سراچه ترکیب تخته بند تنم
اگر ز خون دلم بوی شوق می آید                                   عجب مدار که همدرد نافه ختنم

خیلی وقتها خیلی دلم برات تنگ میشه

خیلی وقتها بدون اینکه ازت کمک بخوام کمکم میکنی

تو چقدر خوبی و بزرگی 

و من دوباره سرمست از گناه
از بی معرفتی و بی عصمتی
همیشه این گونه است
انسان تا زمانی که در حال جستن است
برای همه هیچ چیز
کور است و
کر  است و
نمی فهمد و درک نمیکند
همچنان با نادانی خود در حال پرواز از روی واقعیات است
و چون تو ی چنگی ملخک! 
و آن پرده چون بر افتد نه تو مانی ونه من
توی اون لحظه که به زمین سقوط می کنی
آشفته و هراسان از خواب بر میخیزی همه چیز  را آشکار و روشن میبینی
آرزو می کنی ای کاش بر گردم تو خوابم و نوعی دیگر برخورد کنم
ولی دیگر بیداری و دیگر نمی توانی به آن رویا برگردی
رویا خاموش شده و اگر کاری باید کرد در آن زمان باید می کردی
وقتی بیداری تنها نتیجه ان رویا برایت می ماند
خدایا کمکم کن که قبل از اینکه از رویا برخیزم 
با حسرت بر نخیزم و بر خود افسوس نخورم که چرا درست رفتار نکردم
ای قلم تو شاهد باش
من همچنان با نفس و عقلم در ستیزم
و ای خدا تو را به جبروتت قسم که من را یاری کن
من نمی خواهم جزو دشمنان تو باشم
از تو می خواهم اراده من را قوی سازی
مرا نیرومند ساز تا در مقابل نفسم شکست نپذیرم
و کمرم برای بندگی او تا نشود
همیشه این گونه است توی حساستیرن لحظات نیز بنده ات را فراموش نمی کنی
و راه را به او می نمایی
ولی کسی که سر افکنده است چگونه جلوی قدمش را ببیند؟
هرزمان که اراده می کنم به تو نزدیک تر شوم
دیواری بزرگتر و وسوسه انگیز تر بر جلوی خود میبینم که مرا ...
و تو باز هشدارم می دهی و مرا بیم می داری
خدایا آخر من چه بنده ای هستم چقدر ناسپاسم من ؟
چه بگویم؟

تو که خودت همه چیو میدونی پس من چرا در هذیانم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

خوب
از ناپایداری زمانه بگویم؟
از بی وفایی دنیا و آدمهایش ؟
از کدامین؟
فکر می کنم  برایم تکرار شده 
هر روز مثل دیروز و دیروز مانند فردا
با این حساب  جزو زیان کارانم
خدا کند که امروزمان از دیروزمان بدتر نباشد که جزو معلونها باشیم
خوب که فکر می کنم توی زندگی انتظار اتفاق و حادثه را می کشم
هچ نظمی و برنامه درستی نیست
فکر می کنم یکی از علت های سرگشتگی و ویلانی همین باشد
نمی دونم چرا درجا می زنم؟
راستی چند روزیست ازتو دور شده ام
شاید یکی از دلایل دلتنگی هایم همین باشد
حقیقتش وقتی  خطایی از من سر می زند شرمم می شود به سویت بیایم
چه می شود کرد؟...

یه نکته ازین معنی گفتیم و همین باشد.

ساقی بیا که یار ز رخ پرده برگرفت
کار چراغ خلوتیان باز درگرفت
آن شمع سرگرفته دگر چهره برفروخت
وین پیر سالخورده جوانی ز سر گرفت
آن عشوه داد عشق که مفتی ز ره برفت
وان لطف کرد دوست که دشمن حذر گرفت
زنهار از آن عبارت شیرین دلفریب
گویی که پسته تو سخن در شکر گرفت
بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود
عیسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت
هر سروقد که بر مه و خور حسن می‌فروخت
چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت
زین قصه هفت گنبد افلاک پرصداست
کوته نظر ببین که سخن مختصر گرفت
حافظ تو این سخن ز که آموختی که بخت
تعویذ کرد شعر تو را و به زر گرفت